لبیک خدا

دیشب نسشتم چشمهایت را کشیدم
طعمی دوباره از نمکهایت چشیدم
آن بام سقا خانه ات در دیده ام بود
نذر کبوترهای تو گندم خریدم
باشوق یک اذن دخول از محضر تو
تا آسمان گنبد زردت پریدم
یادش بخیر آن روزهای خرد سالی
در صحن ایوان طلایت می دویدم
قبل از دعای زائران خسته تو
بی پرده لبیک خدا را می شنیدم
در کوی تو دل بر روی دل موج میزد
فیض تو در دستان سائل موج میزد
از کودکی از عشق تو دلشاد هستم
من دوره گرد صحن گوهر شاد هستم
صحن نو و کهنه مرا در یاد دارند
من از قدیم خویش خانه زاد هستم
میخانه من کنج سقاخانه توست
وقتی خراب این می ام آباد هستم
صد شکر دل را مرغ گنبد آفریدند
ما را اسیر شاه مشهد آفریدند
وقتی هوای چشم من رنگ غزل بود
خواب رواق دلنوازت در بغل بود
فرخنده روزیکه دلم را صید کردی
قبل از طلوع صادق صبح ازل بود
اری هزاران سال قبل از خلقت عشق
آهوی سرگردان تو ضرب المثل بود
من آهوئی در دام زلف تو اسیرم
ای کاش در حال طواف تو بمیرم